Alexander skryf Afrikaans

Vier jare geldede het ek Nice op ‘n kort vakansie besoek. ‘n Paar weke gelede, het ek weer na Nice toe gevlieg vir ‘n kort vakansie want ek kon ‘n bietjie verlof neem en ek besluit het om ‘n vleigkaartjie te koop en weg te waai.

Ek verlaat op die dag wat oorspronklik die dag na Brexit sou gwees het. Soos jy ken het niks plaasgevind nie en loop uit die lughawe nes al die ander burgers van die EU. Ja, ek voel gelukkig. Die song skyn, die busse ry en niemand gee om oor net ‘n ander Brit was anonomiem kom kuier nie. Niemand vra oor die olifant in die kamer nie en in die hostel is ek net ‘n ander reisiger wat niemand anders ken nie. Eintlik, in die hostel ontmoet ek ‘n Suid-Afrikaner wat tweetalig is en ons gesels ‘n bietjie in Afrikaans. Ek verduidelik dat as ek mense ontmoet wat Afrikaans ken wil ek die geleentheid gryp om te praat. Maar op die ander kant mag ek nie verwag dat ander mense so gelukkig sal wees om vrye Afrikaans lesse aan my te gee nie.

Een rede vir my besoek was dat ek wil AS Monaco kyk speel. Die span is verskriklik en verloor teen ‘n span wat feitlik slegter as hulle is. In die verlede was die span baie suksevol maar deesdae is die stadion baie leeg, maar ek is beïndruk dat die klub ‘n ware poging maak om families en kinders, en groepe jong seuntjies en meisies en tienaars aan te lok, wat na die wedstryd terug na Nice ry.

Monaco het sy eie taal, Monekasgies wat soortgelyke met Niçard het, wat in die verlede in Nice gepraat is maar deesdae is daar glo slegs ‘n klein aantal sprekers. Ek weet nie of ek Monegaskies gehoor het nie maar daar bestaan ‘n akademie langsaan die stadion oor die taal. Monaco is in die waarheid taamlik envoudig; dis nes ‘n ander dorpie aan die kus van Frankryk waar jy mooi kiekies kan neem. Mense kom hierso om te vermy om belasting te betaal maar dit verloor ‘n bietjie van sy karaktuur weens die land herklaming en hoë toringblokke. Wie leer Monekasgies of ewe Frans? Okei miskien leer die miljoenêrs Frans, maar soos altyd praat ek Frans en hulle beantwoord in Engels. In Nice in ‘n winkel ‘n man maak ‘n grappie in Engels oor my aksent toe ek Frans praat, “You sound very, Can I have a cup of tea please?” en ek lag want dis waar.

In die aande loop ek deur die oud stad, la Vieille Ville. Hierdie is die argetipiese Mediterreense dorpie vol klein, smal strate, kronkelende stegies en hoë geboue. Die pad tekens is in twee tale geskryf. Dis ‘n mooi area waarna die toeriste stroom snags om te eet as die son onder gaan.

Sondagoggend sit ek op die stand in Bordighera, ‘n dorpie aan dis kus in Italië. Die trein ry heen baie stadig, of so dit lyk, en die cafe in die stasie laat my deurmekaar voel – waar bestel ek, wie betaal ek? Ek is nie vol vertroue in Italië nie en my kennis van Italiaans is duidelik swak. Gevolglik sit ek op die strand op my eie en geniet die stilte en kyk uit oor die kalm see en sonder ‘n óf ‘n tee óf koffie. Maar ek voel soos ‘n anonieme toerist wat ‘n pryslose gevoelen is. Niemand praat met my nie en hierdie keer luister ek nie musiek of podgooie op my foon nie en dus hoor ek die klanke en onbekende gesels.

Ek maak nou plaane vir ‘n paar kort vakansies hierdie jaar en soos altyd maak ek my keuse weens welke bands ek wil oorsee gaan kyk. Kollegas by die werk vertel vir my oor planne om die Verre Ooste te besoek of om deur Suid-Amerika te reis of om ‘n plaaslike Airbnb in die platteland van die mooiste lande te huur; oor restaurante, hotels en winkels wat ‘n mense moet ervaar; oor die om die siel te hernieu. Hulle gee vir my raad en hul kennis en voorstellings, dié wat ek beslis lief sal.

Ongelukkig ken hulle my nie. Amper elke jaar maak ek dieselfde. Ek gaan met maatjies na verskillende lande en stede sodat ons bands kan bekyk. Ek het reeds planne gemaak om Pole, Duitsland, Frankryk, Nederland en Belgïe te gaan besoek. Ek het nooit Pole besoek nie so beplan ek om vir ‘n paar dae te kuier sodat ek die land ‘n bietjie per trein kan sien. Daar is veel om daarna uit te sien.

Ek weet nie hoe die week by julle is nie, maar nou raak dit kouer amper elke dag hier in Londen. Ja, ek weet dat Kanade of Swede kouer is, maar ek bly hier en die koud hier laat jou net baie ongelukkig voel. Dit raak nie saak dat nou die sononder later elke dag plaasvind nie.

Verelde naweek het ek Brussel vir net die dag besoek, wat my gunstellinge stad oorsee is. Hoe mooi dit voel om op die trein te ry en uit die venster te kyk. Eurostar is seker nie die Orient Express nie, maar dis meer verfynd as om te vlieg. Om die waarheid te sê het ons net ‘n bietjie geloop en toe in my gunstellinge Belgse bar met Vlaamse vriende gesit en gedrink. Maar ek het lekker ontspan en gedink dat hierdie was waarskynlik my laaste reis na die EU voordat ons uittrek.

Ek het hierdie maand geen Afrikaans geleer nie. Ek is tans nie lus daaroor nie, maar die waarheid is dat as ek die geleentheid kry om te praat dan dadelik dal my entoesiasme terug kom. Op die Eurostar na Brussel het ek agter ‘n paartje gesit en die man het die hele reis op sy selfoon Afrikaans praat maar ek wou nie hê dat ek weet dat ek luister nie dus het ek niks gesê.

Ek is besig aan Esperanto te leer, wat ek meer dikwels praat. Op die oomblik vind ek dit makliker om in Esperanto te dink wat ‘n duidelike teken is dat ek hierdie moet verander. Hopelik op die aanstaande keer dat ek opdateer sal ek iets meer interessant skryf.

‘n Paar week verlede het ek uiteindelik Portugal op vakansie besoek. Ek sê uiteindelik want ek kan nie wel glo hoekom ek so lank gewag het om te besoek nie. Ek het ‘n bietjie Portugees gestudeer en op die een kant lyk dit na Spaans en op die ander kant klink dit veel anders. Ek was baie feitlik opgewonde om te gaan kuier en ek onthou nie ‘n keer toe so opgewonde was nie. Die boeke en foto’s aanlyn lyk fantasties; oud modies en sonnig, vol pragtige betegelde geboue en trems op die strate.

Gewoonlik hou nie te veel van vakansie in die son nie maar hierdie keer aan die einde van Oktober laat my anders dink. Hoe mooi dit was om lands die Douro-rivier te loop op die klein agterstrate verby die geboue. Op die rivier in ‘n boot te vaart met die wind in my gesig laat my ontspan. Ek proe die soet portwyn en leer oor sy geskiedenis na ‘n toer van n wynmaker se wynkelder en ek ontmoet by toeval ‘n ou werk kollega op die toer. Ek geniet selfs om langs die strand vir ‘n paar ure onder middagse son te loop toe dit baie warm is, veral aangesien ek altyd swart klere dra.

Ek gaan nie veel skryf want ek het nie onlangs genoeg Afrikaans geoefen nie dus sukkel ek. Maar ek dink nou oor my aanstaande vakansies en wanner ek mag gaan. Te veel moontlike bestemmings, te veel keuse maar nou wil ek soveel reis soos moontlik voordat ons uit die EU onttrek en ons weet nie tans die toekomse visum vereistes vir reis nie. Ek verwag probleme en verloorde geleenthede.

So hier is ‘n paar kiekies.

Soos ‘n groot aantal mense is ek besig om die Wêreldbekertoernooi te kyk. Hierdie is die voetbal toernooi of sokker as jy ‘n klaar verskil tussen die rugbyunie Wêreldbeker maak en nie die rugbyliga kompetisie met dieselfde naam nie. Dis seker maklikker in Engels dat ons dieselfde termyn vir enige sport kompetisie sê.

Maar hierdie onderwerp raak nie saak nie. Ons staan nou in die leë somer maande tussen die einde van die oud seisoene en begin van die nuwe seisoen wanneer jy probeer iets vind wat jy in jou vrye tyd kan doen. Dis son nou skyn en dis lekker warm en pragtig en al wat ek wil doen is binne sit en kyk televisie en gesels op WhatsApp met my voebtal maatjies.

Ek is nie alleen as ek sê dat, soos altyd, hierdie kompetisie uitstekend is nie. Elk kompetisie is beter as die een vorige. Die verrassings en die lae punte is albei so good soos die ander. Gelukkig het ons ‘n televisie in die kantoor sodat ons kan die wedstryds kyk terwyl ons werk wat seker die dag meer genietbaar maak.

Maar behalwe alles, stel ek nie ‘n groot belang in Engeland se span nie. Ja seker ek kyk hulle as ek televisie wil kyk maar die waarheid is dat vir my dis altyd my klub Arsenal bo die nasionale span. Ek dink veel voetbal fans glo dieselfde. Jy volg jou span die hele seisoen lank en dis ‘n groot deelte van jou identitheid. Rugby lyk my veel anders. Die nasionale spanne voel groter en meer belangrik sonder só ‘n groot klub kompetisie soos voebtal. Ek sien mense in die buiteland wat Springbok truie dra maar selde sien ek mense wat dié van Blou Bulle of Westelike Provinsie dra.

Dus Donderdagaand toe België en Engeland speel, gaan ek na die Arno Carstens gig in kroeg in suid-Londen. Nou ek moet nou sê dat ek geen van sy liedjies ken nie so dis ‘n kans om verskillende Suid-Afrikaanse musiek te luister. Dit laat my onthou hoekom ek gelukkig is om ‘n twee-uur retoer reis te maak na die verskillende kant van Londen op ‘n aand ná werk. Dit is altyd die moeite werd. In Augustus vlieg ek na Amsterdam om na die Fokofpolisiekar gig te gaan wat ‘n lekker jol sal wees op die einde van die somer voor die begin van herfs, die koue weer en sonlose dae vol reën terug kom.

Vroeër in die maand het die Commonwelth Heads of Government Conference in Londen plaasgevind en gevolglik was deeltes van die stad óf gesluit óf moeilik om in te kom. Een pragtige aspek was die weer en seker is Londen in spring wanneer die son skyn vir die eerste keer en toeriste dwaal oor die stad, baie mooi. Op Die Wandelhal wapper die vlae van die lede lande (wat lok mense soos ek) en maar ongelukkig kon ek nie die regte kiekie afneem wat ek wil neem nie, weens die wind, die skaduwee of een ander rede – en die feit ook dat ek nie ‘n fotograaf is nie.

‘n Week vroeër vat ek ‘n paar dae se verlof en soos altyd maak amper niks, maar ek het die British Msuem besoek om ‘n tentoonstelling te sien oor A revolutionary legacy: Haiti and Toussaint Louverture. Ek wou die portret onder sien, wat ek op die plakkat verskyn het en wat ek eers oor die tentoonstelling gemerk het.

Ook loop ek langs die Teems en besoek die Noorse Kerk wat hierdie beeld bevat. Hy is seker ‘n gawe outjie.