Monthly Archives: November 2013

‘n Bietjie deel van Mesopotamië in die British Musuem

Ek het vroeër oor my huidige groot belang geskryf, Akkadies/Babilonies, die Assiriese ryk, die geskeidenis van Mesopotomië en sy historiese kulture.

Een rede is dat ek amper elke naweek na die British Museum toe gaan, wat ‘n groot versameling goede uit die tydperk bevat. Ek het op so veel kere gaan kyk en dit was net iets nuuts om te kyk. Die ander rede is dat ek hierdie week Empires of the Plain: Henry Rawlinson and the Lost Languages of Babylon klaar gelees het. Dit vertel die storie van die moderne ondekking en ontsyfering van Akkadies/Babilonies. Dis ‘n ware boy’s own story, vol moedige jonge Britte manne uit in die Viktoriaanse tydperk. Die stryd om ‘n onverstaanbare tale te verstaan fassineer my, hoe hulle die eerste mense na duisende jare was wat die inskripsies kon lees en sien, hoe hulle die Akkadiese wigskrif skryfstelsel kon tolk – ‘n vorm waarvan is vir Oud Persies ook gebruik.

Ek dink meeste mense ken oor die Rosettasteen, wat sinoniem met die ontsyfering van vreemde tale is. Na my mening is die ontsyfering van Akkadies/Babilonies net so indrukwekkend. Nou dat ek die boek gelees het, waardeer en geniet ek dit meer om sekere beroemde objekte te sien wat ten toon in die museum gestel word, wat so ‘n belangrike rol in die ontsyfering gespeel het. Ek moet erken dat miskien die metodes om hulle te kry, onregverdig was. Hulle is amper gesteel so verstaan ek hoekom veel lande hulle objekte terug wil eis.

Ek het ‘n paar jaar gelede geskryf hoe veel ek van die British Museum hou. Vir my, as ‘n amateur Assirioloog, is dit fantasties om soveel stukke – silinders en steentjies – te sien, wat gratis te siene is. Hulle het narvorsers nuwe inligting help vind. Stukke wat honderde en duisende jaar oud maar nog vol idees wat nog baie hedendaags is. Ek hou daarvan om te gaan kyk en leer sonder om ver te moet ry om alles te sien, waarvoor ek baie gelukkig is. Die Louvre in Parys bevat ook ‘n beroemde versameling van Babiloniese stukke so moet ek nou ‘n Eurostar kaartjie koop om te gaan sien. Dit sou ‘n geleentheid wees om ‘n bietjie te reis.

Oud Persies wat in Akkadiese wigskrif skryfstelsel geskryf is

Oud Persies wat in Akkadiese wigskrif skryfstelsel geskryf is

Ashurnasirpal II

Ashurnasirpal II

Die Sondvloed-steentjie uit die Gilgamesh-epos

Die Sondvloed-steentjie uit die Gilgamesh-epos

Daar bestaan lewe buite Londen

Soos veel Londenaars is ek ‘n bietjie te onwillig om Londen te verlaat, ek vergeet daar bestaan soveel plekke om te sien en te besoek. Ek kyk na my Suid-Afrikaanse vriende en hulle het soveel dorpe, stede en graafskappe besoek wat ek nooit een keer besoek het nie, plekke wat selfs Engelse vriende besoek het. Ek wil ‘n reisiger wees maar ek weet ek wil nie genoeg om die poging te maak om te gaan ry nie.

Op die ander kant weens my pa se loopbaan het ek na lande en stede oorsee en ook in Brittanje toe gegaan wat amper geen vriende heen toe gegaan het nie. Vervelige dorpies waarin ons gesin ‘n paar weke of maande of jare deurgebring het, plekke waar amper niks plaasvind nie. Ek onthou as kind dat ek altyd in die vakansies so verveld was. Ek het baie min mense geken – ek was op koshuis en ons het baie verhuis – so het dit ‘n groot indruk op my gemaak; ek wou nooit op die platteland of in ‘n klein dorpie bly nie. Ek verkies nou die groot stad waar ‘n mens kan anoniem wees, waar daar’s altyd die geleentheid om iets anders en nuuts te maak.

So, wat is my punt? Onlangs moes ek na ‘n klein dorpie toe buite Londen gaan vir twee vriende se bruilof partytjie. My ma bly in die omgewing so het ons vantevore kroeg toe vir middagete gegaan. In die aand het ek na die partytjie in ‘n hotel toe gegaan. Ek het weer besef hoe anders die land buite Londen is en ook hoeveel ek dit geniet het. Die lewe loop meer stadig verby wat ‘n bietjie vreemd voel. Terselfdetyd sien jy dat die verskille tussen Londen (en ander groot stede) en oral anders kleiner as die soortgelykhede is. Miskien het ek net nodig gehad om weg vir ‘n nag te gaan en die partytjie was so pret – die tema was die Dia de Muertos (Dag van die Dood) en ons almal het ons gesigte geverf soos Meksikaanse candy skulls (suiker skedels?) – maar dit was seker die moeite werd om my vriende se bruilof saam met hulle te vier.

In die oggend was ek bly om terug te kom maar ek weet ek moet meer van my land gaan sien.